" Eksplozja końca "

Podeptana dusza wierzy że
Kiedyś odzyska dawną lekkość
A nienamacalna siła pozwoli jej
Ponownie wzbić się ponad
Czasowość rozumowania

Opróżniona z wartościowości
Przekazu ponownie uczy się
Latać i wzbijać ponad stan
Własnej duchowości - nieśmiało
Podejmuje próbę ponownego lotu

Tańczy kołuję na wietrze
Rozpryskuje się w powietrzu
Nie ginie - zastyga w bezruchu
Pływa w nieskazitelności
Rozpuszcza ciało - przesyca nicość

Błądzi obumiera tonie
Dusi ją gęstość powietrza ono
Mgłą na niej osiada oswaja
Duszność bezdechu na oślep
Wiruje łapiąc równy oddech

Później zauważa nagość
Obdarta ze skóry płonie
Dygocze niespokojnym dreszczem
Dopiero później następuje
Eksplozja - koniec