Eksplodował ładunek niemocy

Nieśmiało poprosiła
Żeby nie odbierać jej
Marzeń

Całe życie zbierała je
Skrywając na strychu
Własnego serca

To wszystko co miała
Malutkie plany przywiązane
Czerwoną tasiemką żył

W chwilach upadku
Wszystkie myśli rozpuszczała
Czerwonym winem

Alkohol czynił na chwilę
Swoją powinność pchając
Nadzieją ku spełnieniu

Gdy już prawie udało się
Dotrzeć wywietrzona odwaga
Zawracała z powrotem

I tak bez końca
Niczym syzyfowa praca
Eksplodował ładunek niemocy