" Czego mogę chcieć..."

Właściwie to sama już nie wiem
Czego chcę, brnę w codzienność
Nie ufam przyszłości,

Stoję, niby idę, a cofam się
Nie pytam, przestałam wybiegać
W to, co ma nastąpić, czekam

Biernie otulona szalem marzeń
Nie przeklinam straconych dni
Nie wracam, do niewykorzystanych

Szans, złośliwie katuję duszę brakiem
Ataku rozgoryczenia - po co mi to
Nie wojuję ze sobą, robię swoje

Idę, nie patrzę, nie wnikam
Choć niekiedy świadomość
Odzyskuje logiczność, to po

Chwili zapada w stan zawieszenia
Nie budzę jej, po co mam fundować
Nieistotność codzienności