W odmętach codzienności

Otoczona ludźmi
Siedzisz samotnie
Pląsając się bezsensownie
W odmętach codziennych
Spraw raz po raz gubisz się
W ludzkich realiach

Znowu jesteś sama

Odepchnięta przez
Życie niezrozumiana
Błąkasz się w gąszczu
Osamotnienia wyciągasz
Ręce znikąd nie czując
Dotyku

Wychłodzone drętwieją

Ponownie w głowie wraca
Nurtujące pytanie
Dlaczego ofiarując serce
Otrzymujesz kopniaka
Powtarzasz schemat i
Naiwnie pchasz się
Kalecząc serce

Ile razy można dać
Złapać się w tą samą sieć
Pocerowana dusza
Skleja kawałki w całość
Nigdy jednak nie odzyska
Dawnej całości