Mówiąc: DOŚĆ

Smutek choć wypływa
Morzem pustych łez
Nigdy nie wypłucze z
Duszy ogromu cierpienia

Zawsze choć jedna przetrwa
Uchowa się w jakimś skrawku
Naszego wyżłobionego ciała
Przetrwa

Rozdarte żalem oczy
Nigdy nie przestaną
Patrzeć poszukując tęsknot
Które koją wewnętrzne rozdarcie

Płacz jest najsmutniejszą
Oznaką podjętej terapii
Wewnętrznej walki samej z sobą
Skazanej na przegraną

Perspektywa wygranej
Onieśmiela podjęcie
Nowych założeń wytycznych
Uzdrawiających duszę

Dlatego odsuwasz się
W niewidoczny cień
Zastygasz w bezruchu
Dając ujście otępieniu