Staruszka

Kiedyś
Podbijała świat
Swoim uśmiechem
Dziś zgarbiona
Patrzy w ziemię
Dawne żwawe kroki
Odeszły w zapomnienie
Teraz tłumu pozbawiona
Sama sobie panią losu
Idzie przed siebie
Do domku starego
Dzieci z niego niczym
Ptaki z gniazda wyfrunęły
Ciszę zostawiły tylko kot
Leniwy przy piecu leży
Podobnie jak staruszka
Pilnuje swojego miejsca