Zapominamy, że podstawowym narzędziem porozumiewania się między ludźmi jest komunikacja.
Zamykamy ją w dwóch słowach: co słychać? Krótka odpowiedź "ok" zamyka dalszy potok słów.
Nie rozmawiamy ze sobą, naszymi dziećmi, rodzinami, znajomymi. Zachwyceni nowinkami technicznymi zamykamy się w wirtualności ciesząc się z nowego telefonu. Dzieci nie wychodzą na dwór, a jak już to nie rozstają się z telefonem w ręku.
W szkole, na przerwie wszyscy siedzą z nosami w "komórkach". Nie istniejemy bez relacjonowania naszego życia w mediach społecznościowych.
Komu tam potrzebna jest poezja, gdy w "necie " tyle fascynujących gier - "szczelanek". Później się dziwimy, że dzieci już od najmłodszych lat nie potrafią nawiązać relacji rówieśniczych, przyjaźni. Nawet nie wiemy jakiej muzyki słuchają lub jaki jest ich ulubiony kolor, zupa.
Nie mówią nam nic o sobie, swoich sukcesach, problemach. Giną w realnym życiu. Ucieczkę znajdują w dopalaczach, i innych wynalazkach, które choć na chwilę stanowią dla nich odseparowanie od świata zewnętrznego.
We wszystkim potrzebny jest umiar! To jest podstawa.
Młodzi ludzie nie są przygotowani do życia, brak odporności psychicznej, życiowego doświadczenia niekiedy pcha ich w sidła uzależnień, sekt, w skrajnych przypadkach samobójstw.
A wystarczyłaby tylko chwila rozmowy. Chwila uwagi człowieka na człowieka.
Nie krytykuję świata pokazuję tylko jak ważne są słowa...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz