" Obawa "

Bojąc się życia
Ostrożnie stawiała swoje kroki
Troszkę na oślep po omacku
Powoli przesuwała się
W kierunku najpiękniejszego
Zachodu słońca jaki widziała

Wyuczona strachem starannie
Bez rozgłosu upajała się tą chwilą
Bezgłośnego szeptu który
Podpowiadał jej żeby nie
Wyłączała czujności umysłu
Nie dając się uśpić niepewności

I tak nieprzygotowana na to co
Zdarzy się jutro zatracała się
W codzienności walcząc o godność
Targających nią zmysłów nieznanych
Emocji szumiących w jej niewinnych
Tkankach