Za oknem ciemna noc już...Radio wysyła muzykę, która przynajmniej nie udaje, że uspokaja rozkołatane myśli. Zastanawiam się czy masz tak jak ja ...Wracasz do domu, przechodzisz do swoich codziennych czynności i myślisz. Czy podobnie jak ja, nie potrafisz zapomnieć...Trudno zamknąć ten etap dnia, który siedzi w człowieku..A Ty, patrzysz w okno... Myślisz, jakie to szczęście mieć zdrowe dziecko...
Niestety, w  ostatnim czasie zasnęły dwa Małe Aniołki...
Kubuś...długo walczył...Nie rozumiał swojego odejścia. Cały czas pytał dlaczego musi mieszkać w szpitalu. Nie podobało mu się tam, nie lubił, wręcz nienawidził swojej sali..Cały czas tęsknił do swojego pokoju, w którym najbardziej podobała mu się tapeta z Kubusiem Puchatkiem...Smutne, bo nie nacieszył się nią...I w tym wszystkim Jego mama walcząca z buntem, ze swoją niemocą i bezradnością. Wspaniała Kobieta...Skąd brała tyle siły... Pamiętam Jej pierwszy wpis - Alex, chyba mam dziś gorszy dzień, albo jestem zmęczona...Chyba nie daję rady...Potrzebuję napisać monolog...Nie odpowiadaj...Nie odpowiedziałam...Po paru dniach przyszła wiadomość - Odpowiedz...
Ciężko pisać, pocieszać Kogoś, Kto znajduje się na rozdrożu swojego życia. Walczy, choć wie, że Przeciwnik jest mocniejszy...To nierówna gra... Później jest Ten dzień...Gaśnie światło...Cisza...Zostaje naklejony obraz Kubusia Puchatka...

Zapadła noc
Nie widzisz dnia
Siedzisz i myślisz
Wskrzeszasz obraz
Ukochanego dziecka

Pustką oddycha pokój
Cisza wypełnia dom
W amoku odrętwienia
Słyszysz niewinny śmiech
Cichutki

Nie ma słów świat
Tonie w matczynych łzach
Nie usypia nocą budzi krzyk
Nie chcesz żyć - nieobecna
Jesteś
--------------------------------
Nie powiem jak żyć
Nie udzielę rad
Wysłucham podzielę smutek
Jak matka z matką - w duchu
Zapłaczę

Walcz...

Alex