Paszkwil: O krytyce słów kilka...

O złośliwa jaśnie pani
Krytyko Wszechmocna
Kąsasz jadem boś w gębie
Naprawdę mocna
Nie dobierasz słów pięknych
Jeno chłostasz wulgarnie
Usta przekleństwem brudzisz
W oczach zbyt mocno zapadasz

Płaczą oczy gdy ciebie słyszą
Tyś jednak niezdarta nie poddajesz się
Po pierwszym razie wiadomo -
Kąśniesz ponownie
Wystrzelisz niczym Filip z procy
Wychodząc raptownie z ukrycia
Poprawisz raz drugi i trzeci
Za czwartym, dziesiątym nie liczysz

Niczym biczem smagasz
Wszystkich dookoła obrażasz
Nie przejmuje cię ludzkie cierpienie
Aaa i nie liczysz na zrozumienie
Antypatia też ciebie nie zraża
Tasujesz człowiecze oblicza
Złośliwie cudze słowa podważasz
Nie zastanawiasz się że każdy ma
Prawo do swojej rozmyślności