Spowiedź

Spowiadam się ze swoich słów
Wypuszczam w litanii spłoszone wyrazy
Nie martwię się o ich los
Wiem że szczerość uzbroi je w moc

Może przetrwają może zginą
Kurzem osiądą w drewnianej szufladzie
Być może kiedyś za ileś lat ktoś znajdzie
Otworzy przepełnioną skrzynkę

Tylko malutki pozostaje żal
Nie dowiem się ponieważ
Wtedy za milion lat nie będzie
Pamiętał o dziewczynie świat

Odejdzie niesłyszana uschną
Zapomniane rzucone na wiatr słowa
Wypłowieje atrament i tylko biała
Pozostanie nietykalna kartka