O samotności

Samotności
Nie da się zrozumieć
Można nauczyć się z nią
Żyć

Im szybciej oswoisz się
Z otaczającą pustką tym
Szybciej uodpornisz się na
Czas

A uwierz będziesz czuł
Brzemię jego nadmiaru
Każdy dzień wydłuży się po
Wieczność

Kiedyś obok mnie był tłum
Dziś siedzę tutaj sam
Na stole elegancka wieczerza
W krtani dusi jej smak

Iluzja wspomnień
Doprowadza do szaleństwa
Obłędu myśli- dlaczego odeszli
Brak ich dziś

Tyle się przecież mówi
O porzuceniu że to nie ludzkie
Nie moralne dorzucając
Puste słowa o wierze

Jestem przykładem że
O wszystkim decyduje chwila
Zgasł płomień zapalonej świecy
Pora spać - jutro kolejny dzień