" Samotność pewnej celebrytki "

Siedzę na parkowej ławce
Kołysze mnie życiowa huśtawka
Emocji potarganych niczym moje włosy

Rozdygotany łzawy wzrok
Chwiejnym krokiem biega na boki
Rysuje w sersu esy floresy wspomnień

Niczym płomień świecy wypala
Obrazy dzieciństwa życia tego co
Wyklęłam i na własną prośbę

Za sobą pozostawiłam skłócona
Na wszechświat po wieczność
Odtrąciłam i znienawidziłam

Aż do dzisiaj - kiedy siedząc
Samotnie na tej ławce zobaczyłam
W oknach obcych ludzi swoje dawne życie

Kiedy mieszkałam jeszcze w domu a tam
Mama w kuchni pichciła smakołyki
A tata w pokoju walczył z choinką

Potem się uniosłam w górę poszyły emocje
W nocy niczym złodziej torbę spakowałam
I koleją świat przemierzałam

Na własną prośbę życie tak jak
Chciałam zmieniłam - miało być
Lepiej wyszło mizernie

Teraz siedzi tu niedoszła celebrytka
Sama obdarta w ciemnym parku
I ciszą kołysana szuka możliwości

Do swojego rodzinnego domu powrotu
Wstyd i upokorzenie palą jak widok
Odbijającej się w oknach choinki